محمد حسن وکیلی درباره نوشیدن خون جنازه علامه تهرانی توسط یکی از مریدانش ماجرا را این گونه تعریف می نماید:
«در میان ارادتمندان مرحوم علامه جوانی بود حدوداً بیست ساله، بسیار پرشور و از محبان با حرارت اهل بیت علیهم‌السلام. ولی در کارها گاهی تعادل را رعایت نمی‌کرد. در حرم مطهر حضرت امام رضا علیه‌السلام در هنگام دفن از زخم بدن مرحوم حضرت علامه مقداری خون بیرون زده بود و تشتی آوردند و شستند. این فرد رفت جلو و مقدار كمی از خونابه‌ها را نوشيد. این مقدار آن چیزی است که بنده از مراسم تشییع جنازه در یادم هست…. کار ایشان مسلماً مخالف شرع بود… ولی غرضش خیر بود»
این جریان، ید طولایی در سانسور و تحریف وقایع دارد و دقیقا مشخص نیست که آیا تنها یک نفر آنجا چنین اقدامی کرده یا این مساله، یک مبنا و رویه در میان مریدان بوده است. به هر ترتیب، سوال مهم این است که این مرید، تحت چه تعالیمی از تعادل خارج شده و چگونه شستشوی مغزی داده شده تا با کمال میل، چنین عمل خلاف شرع، قبیح و چندش آوری را انجام دهد؟
قاعدتا این مرید تحت تاثیر ملغمه ای از آموزه های انحرافی صوفیان، من جمله تقدیس اقطاب صوفیه و استخفاف و تحقیر احکام الهی، قرار گرفته بود.
وی حتما “ماجرای لیوان خون” مراد خود یعنی محمد حسین تهرانی را خوانده بود. و قبلاً مجوز خون آشامیدن را، از خودِ استاد گرفته بود.
قبح سرپیچی از احکام مسلم الهی، پیش تر برای او از بین رفته بود و خوانده بود که استادش به منظور تبعیت محض از پیر و مرادش(هاشم حداد)، حاضر بوده لیوان خون را سر بکشد.
و غلوهای زننده پیرامون جایگاه پیر و مراد در تصوف را به کرات از اساتید خویش شنیده بود. (از قرار دادن اراده خداوند در ذیل اراده حداد گرفته تا تحقیر معجزات انبیاء در برابر کرامات او)
برای مطالعه بیشتر در این زمینه بخوانید: غلو های زننده و ادعای مقامات خیالی در جریان لاله زاری و پیروان محمدحسین طهرانی
لذا با این باورها و آموزه های باطل، وقوع اتفاقات اینچنینی به هیچ عنوان دور از انتظار نیست!
توضیحات بیشتر:
سید محمد محسن حسینی طهرانی، افزون بر آن چه در «روح مجرد» آمده، در کتاب «اسرار ملکوت» درباره مقامات حداد می‌نویسد:
«آنچه را که ایشان {حداد} می‌گفتند حق بود که از زبان ایشان جاری می‌شد. و اگر ایشان می‌گفتند محمد حسین این لیوان خون است بخور، می خوردم… من وجود متجسد اله را مشاهده می‌کردم… نه اینکه کلام ایشان بعد انطباق بر واقع کند و مؤید با واقع باشد بلکه کلام ایشان مولد حق است، حق همان است که از کلام ایشان بیرون می‌آید… من با آقای حداد ور رفتم تا به اینجا رسیدم.»
محسن طهرانی در ادامه داستان لیوان خون می‌گوید:
«پدر در حضور ما و اخوی آقا محمد صادق گفتند و لیوان را بالا بردند. آیا سر ما را شیره مالیدند؟ خیر، و الله و بالله قسم این کار را می‌کردند. چرا؟
چون نجاست دم تشریعی و اعتباری است که از وحی آمده و اگر کسی متصل به وحی است او اعلم به تشریع است. آیا کلام ولی که مقام وحی رسیده ارزش اضطرار را ندارد؟ این دو دو تا چهارتاست.» (اسرار ملکوت، ج ۲، ص ۴۳)
این حرف آقای حسینی طهرانی در باره لیوان خون، مبتنی بر این اصل عرفانی است که حرف و حکم عارف کامل و قطب مانند و بلکه عین حکم خداوند است!
محمد محسن طهرانی در تبیین حجیت اقوال و افعال قطب، ماجرای یکی از سخنرانی‌های خود در مجلس پدرش را چنین شرح می‌دهد:
«بنده در کمال جرأت و صراحت و بی پروایی به ادامه سخن پرداختم و نتیجه کلام به این نکته ختم گردید که: فعل و گفتار ولی خدا برای انسان حجت است، و در صورت امر و دستور ولی خدا بر انجام یک فعل، اتیان آن عمل واجب، و در صورت نهی و تحذیر ولیّ خدا از انجام یک عمل، اتیان آن فعل و کار، حرام و مبغوض حضرت احدیت خواهد بود؛ گرچه انسان نسبت به {درستی} کار خویش {در برابر قطب} قطع و یقین داشته باشد، و نباید با وجود قطع به خلاف دستور ولی خدا لحظه‌ای در انجام و یا ترک فعل درنگ ورزد، و هیچ تصور خلافی نباید به ذهن و نفس او خطور نماید، و اگر نمود با استعاذه و استغفار آن را برطرف نماید … این سخن و کلام از حقیر آن چنان قاطع و کوبنده بود که همگی افراد و شنوندگان را در بهت و حیرت و تعجب ژرف قرار داد. و مرحوم والد سر را به زیر انداخته بودند و به عرائض حقیر توجه می‌کردند. پس از اتمام منبر و آمدن به منزل، مرحوم والد در حالی که هنوز لباس خود را تغییر نداده بودند، در ایوان منزل ایستادند؛ و فرمودند:
آقا سیّد محمّد محسن، درویش!نفست گرم» (اسرار ملکوت، ج ۳، ص ۲۲۶)