ابن عربی : ابوبکر صاحب سرّ پیامبر علیه السلام و شریک نبوت است و کسی بر او برتری ندارد!
ابن عربی درباره ابوبکر می گوید: « … فلیس بین ابی بکر و رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلّم رجل لانه صاحبُ صدّیقیّه و صاحبُ سرّ . فهو من کونه صاحِبَ سرٍّ ، بین الصدّیقیّه و نبوّه التّشریع و یُشارکُ فیه ، فلا یَفضُلُ علیه مَن یشارکُهُ فیه بل هو مساوٍ له فی حقیقته فافهم ذلک.»[*]
بنابراین طبق اعتقاد ابن عربی بین ابوبکر و رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلّم شخصی (حائل) نیست زیرا
نقد ابن عربی – ادعای ابن عربی درباره مضامین فتوحات
ابوبکر[۱] محمّد بن علی بن محمّد در سال ۵۶۰ در مُرسِیَه [۲] از بلاد اُندُلُس(اسپانیای کنونی ) متولد شد در شرق به ابن عربی و در غرب به ابن العربی معروف است .
صوفیان او را شیخ اکبر، برخی او را قطب الاقطاب و ولیّ کامل و بعضی او را مُمیت الدّین ،ماحی الدّین و مَحیِی الدّین گویند.
گروهی از علمای شیعه و عامه، شدیداً وی را مذمّت کرده و برخی به کفر وی فتوی دادهاند. مهمترین آثار او فُتوحات مَکّیه ،فُصُوص الحِکَم ،تدبیرات الهّیه و … است .
فتوحات مکّیه مشتمل بر ۵۶۰ فصل است و دایرهالمعارف صوفیّه می باشد .
ابنعربی درباره فتوحات مکیّه و عظمت آن چنین ادّعا می کند:
فوالله
انتقاد ملکیان از ابن عربی
ملکیان که خود را نه کارشناس عرفان به طور کلی و نه کارشناس ابن عربی به طور خاص لقب می‌داد، اما نگاه وی به ابن عربی و این کتاب از دانش گسترده اش دراین زمینه حکایت می کرد، درباره ویژگیهای شرح دکتر موحد گفت: علاوه بر مقدمه مفصلی که دکتر موحد درابتدای کتاب نوشته اند که بصیرت افزا وچشم گشاست ،کارسترگ دیگری هم انجام داده اند و آن اسطوره شکنی از ابن عربی است.
عارف خودستا
اشاره
از جمله برجستگی های ابن عربی صفت خودستایی وی است تا حدی که بسیاری را از این همه خیال پردازی در ستایش از خویش ـ که گاه خویش را از انبیاء و رسولان الهی برتر می شمارد ـ به شگفتی واداشته است. آنچه در زیر از نظرتان می گذرد، ترجمه فصلی از کتاب «ابن عربی سنی متعصب» اثر محقق گرانقدر آیت الله سید جعفر مرتضی عاملی است که شواهد متعددی از خودستایی های ابن عربی را ارائه کرده است….
علل افول مكتب محى الدين ابن عربی
عوامل سقوط و افول تصوف محى الدين را مى توان در موارد زير خلاصه كرد:
1 ـ ادعاى «خاتم الاولياء»ى: محى الدين با اين ادعا همه صوفيان (از جمله جانشينان خود) را بى چاره كرده بود. آنان در طول 550 سال با سعى و كوشش مدام سمت «امامت» اهل بيت(عليه السلام) را ميان خود و ميان خلفا و حكام تقسيم كرده بودند بخش اجرائى آن را به خلفا و پادشاهان داده و بخش معنوى آن را به تملك خود در آورده بودند. اينك محى الدين ختم آن را اعلام كرده بود و درب گشاد و بس فراخ ولايت را براى معاصران و همه صوفيان بعد از خود بسته بود. و ديگر آنان نمى توانستند از لقب «ولى الله» برخوردار شوند.
