ابن عربی اصل ارتباط خود و دیگر مشایخ صوفیه با جنیان را در ابواب مختلفی از آثار خود نقل و بازگو کرده است مثلا می گوید:
«[برای بعضی از اولیا الله] فرشته و یا جن غذا و آب و جامه اش را می آورد یا در هوا آویزان می شود ، چنانچه برای یکی از صوفیه که در بیابانی بود و نیاز به آب داشت اتفاق افتاد ، از بالای سرش صدای به هم خوردن زنجیر شنید ، سرش را که بالا کرد جامی از آب را دید که به زنجیری از طلا آویزان شده است ، آب را نوشید و جام را گذارد.»[1]
یا خود مدعی می شود جنی که در عصر پیامبر صلی الله علیه واله وسلم بود را دیده و از او مطالبی اخذ کرده است:
«ما از شخص جنّی-از جنّیانی که در صحرای نصیبین بر رسول خدا صلی الله علیه و آله وارد شده بودند-شنیدم که می گفت:رسول خدا بر این گروه جنیان که بر او وارد شده بودند-چون آنان را در هر صورتی که بخواهند ظهور است-حکم کرد که:”هر کس به غیر صورت خودش در آید و کشته شود، در وی عقلی نیست و قصاص بر قاتلش نمی باشد، زیرا هر کس مار یا کژدمی را بکشد، به سبب آن نه کشته می شود و نه از وی دیه و خونبها گرفته می شود، پس هر کس در صورتی از اینها ظاهر شود، بر او حکم آنها (مار و عقرب و انواع موذی ها) جاری می شود.»[2]
ازدواج ابن عربی با جن
صفدی در «الوافی بالوفیات» حکایتی درباره ازدواج ابن عربی با جنیان نقل می کند:
«یقول (ابن عربی:) الجن روح لطیف و الانس جسم کثیف لا یجتمعان، ثم زعم انه تزوّج امراة من الجن و اقامت معه مدة ثم ضربته بعظم جمل فشجّته و ارانا شجةً بوجهه و برئت و سمعته یقول: خرج ابن العربی و ابن سراقة من باب القرادیس فقال ابن العربی: بعد کذا و کذا الف سنة یخرج ابن العربی و ابن سراقة من هذا الباب علی هذه الهیئة انتهی.»[3]
(ترجمه: ابن عربی گفت: با یک زنی جنی ازدواج کرده و مدتی با او بوده است و سپس آن زن جنی، با استخوان شتر به سر ابن عربی زده و آن را شکاند و ابن عربی جای آن زخم بر صورتش را به ما نشان داد درحالیکه بهبود یافته بود و شنیدم که می گوید: بعد از کذا و کذا هزار سال، ابن عربی و ابن سرادقه با همین قیافه از آن باب خارج می شوند.)
[1] ابن عربی، مواقع النجوم، ص۱۱۹
[2] ابن عربی، فتوحات مکیه، ،باب۱۹۸، ج2، ص390
[3] صفدی، الوافی بالوفیات، ج4، ص174.