مروجی سبزواری از صوفیان حوزوی عصر حاضر است که انحرافات فکری متعددی دارد و متأسفانه گروهی نیز فریب سخنان او را خورده و به گرد او جمع شده‌اند. ان‌شاءالله در فرصتی مناسب به بررسی برخی از این انحرافات و اشکالات اعتقادی خواهیم پرداخت.
مروجی استدلال ضعیفی ارائه می کند. این ادعا که چون فردی در گذشته خدماتی داشته، پس هر رفتاری از او در آینده نیز پذیرفتنی است و نباید مورد نقد قرار گیرد، اساساً نادرست و مردود است. اگر مروجی در زمان شلمغانی یا علی بن حمزه بطائنی (از سران واقفیه) و یا هر کدام از شخصیت های بزرگ و تاثیرگذاری که به مرور دچار انحراف گردیدند، می‌زیست، قاعدتا کار ایشان را توجیه کرده، همانند آنها راه انحراف را در پیش می‌گرفت، هم خود به انحراف می‌افتاد و هم دیگران را به بیراهه می‌کشاند.
اما رد پای ادعای مروجی را می‌توان در مبانی صوفیان نیز رهگیری نمود. جایگاه سران یا پیران و اقطاب در عرفان صوفیانه به نحوی است که تمام رفتارهای آنها، حتی اگر خلاف شرع باشد، از سوی مریدان و سالکان، کاملا موجه و نیکو قلمداد می‌شود. بر اساس این نگاه شریعت‌گریزانه که در میان صوفیان رواج دارد، هنگامی که فرد، به مرتبه‌ای از حقیقت و کمال برسد، دیگر نیازی به التزام به شریعت ندارد.