نمونه هایی از تأویل و تفسیر به رأی های صوفیه و عرفا – مرحوم استاد آیت الله سید رسول موسوی تهرانى:
از معجزات قرآن است که خودش را از دست صوفی ها و عرفا حفظ کرده است
با نهایت تاسف، عالم جليل القدر، نمونه عالی ایمان و تقوی حضرت آیت الله استاد سید رسول موسوی تهرانی اعلی الله مقامه الشریف، از اساتید پیشکسوت سطوح عالی حوزه علمیه قم، چهارشنبه ششم اردیبهشت ماه دعوت حق را لبیک گفت و به دیار باقی شتافت. وی سالیان سال به تربیت طلاب و روحانیون حوزه اشتغال داشت و شاگردان مبرزی را به جامعه اسلامی تحویل داد. آیت الله موسوی تهرانی متولد سال ۱۳۱۵ بود و از ایشان کتاب‌هایی نظیر «الوسائل الی غوامض الرسائل لاستاذ الفقهاء و المجتهدین الشیخ مرتضی الانصاری قدس سره» و «مجمع الفوائد فی شرح الفرائد» به یادگار مانده است.
زندگی نامه مختصری از استاد موسوی طهرانی
ورود به حوزه
در سال 1315 هجری شمسی در شهر تهران به دنیا آمد . زمانی که 19 ساله شد در مسجد حاج ملا جعفر معروف به مدرسه مجتهدی دروس حوزوی را آغاز نمود و در همانجا دروس مقدماتی حوزه را از جمله جامع المقدمات و سیوطی و مغنی را نزد مرحوم آیت الله احمد مجتهدی ره فرا گرفت .سپس کتاب مطول را در مدرسه ابوالفتح نزد شیخ جوادی افغانی و لمعه و رسائل و مکاسب را نزد استاد حاج شیخ حسین کنی ره تلمذ کرد.
او همچنین علوم دیگری را از جمله فلسفه و هیئت را نزد عالم جلیل القدر سید هاشم حسینی ره و شرح تجرید را نزد آیت الله بتولی و کتاب الشفاء را نزد علامه محمد تقی جعفری و کفایه را در نزد آیت الله شیخ علی فسلفی تنکابنی ره آموخت. ایشان همیشه از شیخ علی فلسفی ره به بزرگی یاد می کنند.
به گفته ایشان : بیشترین تاثیر معنوی را از دو شخصیت بزرگ دریافت نمودند : مرحوم آقای حاج شیخ حسین کنی و مرحوم آیت الله سید احمد خوانساری ره .
هجرت به نجف اشرف
در سال 1349 هجری شمسی به شهر مقدس نجف اشرف مهاجرت نمود تا از دریای علم همیشه خروشان آن دیار استفاده بکند اما متاسفانه هجرت وی مصادف شد با اوضاع سخت سیاسی و روابط تیره و تار دیپلماتیکی میان ایران و عراق ؛ که باعث شد حزب حاکم بر کش.ر عراق تصمیم به اخراج ایرانیان ساکن عراق بنماید .
ایشان حدود 4 ماه در شهر مقدس نجف اشرف سکنی گزید و در طول این مدت از مراجع و فضلای این حوزه کهنسال بهره جست از جمله مرحوم حضرت آیت الله العظمی خوئی رحمه الله تعالی. همچنین در همان مدت کوتاه از خارج فقه شهید سید محمد باقر صدر استفاده کردند و در سال 1350 برای ادامه تحصیل به شهر قم مقدس هجرت نمودند.
هجرت به شهر مقدس قم
وقتی از نجف اشرف بازگشت مدتی در تهران ماند و سپس برای ادامه درس به شهر قم المقدسه مهاجرت کرد.
در این زمان دروس خارج اصول را نزد آیاتی عظام از جمله آیت الله اراکی و میرزا هاشم آملی و درس خارج فقه را سالهای سال از محضر مراجعی مثل آیت الله العظمی شریعتمداری و گلپایگانی رحمهما الله فرا گرفت.
تدریس در تهران و قم
نزدیک پنجاه سال است که ایشان مشغول تدریس کتب حوزوی است از اول مقدمات تا سطوح علیا ؛ ایشان با تمسک به آیه شریفه { تِلکَ عَشَرَةٌ کامِلَةٌ } هر کتاب درسی را ده بار تدریس می نمود و سپس به سراغ کتاب بعدی برای تدریس می رفت.
ایشان از همان ابتدا به تدریس و تربیت طلاب علاقه ای وافر داشت و به پرسش و پاسخ های درسی و به برگزاری جلسات علمی اهتمام ویژه ای می داد.
فعالیت های علمی این استاد حاذق حوزه علمیه قم حتی با وجود بیماری که بر او عارض شده بود هیچگاه تعطیل نشد تا آنجا که گاهی اوقات از درد بیماری با صندلی چرخدار به محل درس می آمد و گاهی هم دروس را در منزل خویش برگزار می کرد تا اینکه مورد عمل جراحی قرار گرفت و با عنایت خدای متعال و دعای سایر مومنین و طلاب به شفا کامل رسید.
در ادامه نیز با وجود کهولت سن و درد پای شدید و مشکل بیماری قلبی همچنان برای تدریس حاضر می شود. یک بار در جواب کسی که پرسید چرا با این بیماری درس را تعطیل نمی کنید ؛ فرمود: چند بار خواستم بخاطر این مشکلات جسمی درس و بحث را تعطیل کنم اما می دانم اگر تعطیل کنم توفیق هر روزه زیارت بی بی حضرت معصومه سلام الله علیها را از دست خواهم داد.
( ترجمه ای از الوسائل ؛ با اضافات ج1 ص 20 )
غیرت و عِرقِ ولایی
مرحوم استاد علی ابوالحسنی منذر می‌فرمودند: جناب استاد سید رسول موسوی تهرانی روزی برای خود من تعریف کردند:
زمانی که چشمم به عبارات دکتر شریعتی در باب حضرت ابوطالب علیه السلام و شرکِ حضرتِ عبدالمطلب علیه السلام افتاد، خیلی به غیرت شیعی من برخورد. با خود اندیشیدم که در برابر حق عظیمی که پدر بزرگوار امیرالمومنین علیه‌السلام بر گردن من دارد، چه کاری از من ساخته است؟ نهایتا تصمیم گرفتم تا جایی که در توانم هست، هر سال، روز نکوداشتِ حضرت ابوطالب علیه السلام، درسم را تعطیل کنم و مجلسی بنام آن بزرگمرد در منزل خود ترتیب دهم.
آری، تشکیل این مجلس، کار بس کوچکی در این زمینه بود!
البته درس ایشان از جمله درس‌های مهم و پرتعداد حوزه به شمار می‌رفت و تعطیلی آن در چنین روزی، بازتاب خوبی داشت. ضمنا نشانگر غیرت دینی و عِرقِ ولایی یک عالم شیعه بود!
در صوت زیر ایشان انتقاداتی را به تفسیر به رای و تاویل های عجیب ابن عربی وارد می کنند: (از معجزات قرآن است که خودش را از دست صوفی ها و عرفا حفظ کرده است.)