ابن عربى و عصمت ابوبکر!
محى الّدین ابن عربی براى برخى از به اصطلاح رجال اللّه مقام شامخى قائل است و ابوبکر را در بالاترین مرتبه آن مقام مى داند.
در فتوحات مکّیّه مى گوید: …حتى لاینوون الاّ ما أمرهم اللّه به أن ینووه و یقصدوه و هذا غایه ما یقدر علیه رجال اللّه و هذه الطائفه فى الرجال قلیلون فانّه مقام ضیّق جدا یحتاج صاحبه الى حضور دائم و أکبر من کان فیه أبوبکر الصدیق رضى الله عنه و لهذا قال عمربن الخطاب رضى الله عنه فیه فى حرب الیمامه فما هو الاّ ان رأیت أن اللّه عزّوجلّ قد شرح صدر أبى بکر للقتال فعرفت أنّه الحق لمعرفه عمر باشتغال أبى بکر بباطنه. فاذا صدرت منه حرکه فى ظاهره فما تصدر الاّ من «إل» و هو عزیز…
یقولون هذا کلام ما خرج الاّ من «إل» اى هو کلام الهىّ ما هو کلام مخلوق[۱].
از سخن فوق استفاده مى شود که ابوبکر نه تنها در گفتار و کردار معصوم بوده است بلکه
