اصرار علاءالدوله سمنانی قطب هفدهم ذهبیه بر وفات امام زمان علیه السلام
علاءالدوله سمنانی از عرفای قرن هفتم و هشتم هجری و قطب هفدهم فرقه ذهبیه با اصراری عجیب در مطالبی جداگانه و در دو کتاب مجزا بحث وفات امام زمان عجل الله تعالی فرجه را مطرح می کند. وی شیعیان را خارج از دین دانسته و آنها را با لقب روافض مورد خطاب قرار می دهد. او همچنین بنابر تفکرات صوفیانه خود، معتقد است که حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه ابتدا چند سال در دایره ابدال درآمده اند. سپس با ترقی و رشد به مرتبه قطبیت رسیده و چندین سال قطب بوده اند و پس از آن نیز وفات نموده اند!
وی در کتاب عروه می نویسد:
«دیگر بدان که محمّد بن الحسن العسکری (رضی الله عنه و عن آبائه الکرام) چون غائب شد از چشم خلق ، به دایره اَبدال پیوست و ترقّی کرد تا سیّد افراد شد و به مرتبه قطبیت رسید بعد از آن که “علی بن الحسین البغدادی” به جوار حق پیوست ، او قطب شد به جای علی مذکور و مدفون است در شونیزیّه و نماز بر وی گزارد و به جای وی بنشست شانزده سال.
بعد از آن به جوار حق پیوست به روح و ریحان و نماز گزارد بر وی « عثمان بن یعقوب الجُوینی الخراسانی» و نماز گزارد بر وی در مدینه رسول ( صلی الله علیه و علی آله و سلّم).» [۱]
در کتاب چهل مجلس نیز تصریح می کند:
«جماعتی از اهل قبله که ایشان را روافض (شیعه) گویند ایمان ایشان آنگاه ایمان است که اعتقاد کنند که محمد حسن عسکری [عجل الله تعالی فرجه] زنده است و مهدی اوست و بیرون خواهد آمد و خدای می‌داند که آنگاه که او غایب شده بود در طبقه ابدال درآمده و همچنان عمر یافت تا قطب ابدال شد و نوزده سال قطب بود و خدای می‌داند که او مرده است و او را در مدینه رسول ]صلی الله علیه و آله[ دفن کرده‌اند و شبهه‌ای در این نیست و چون مرا به تحقیق معلوم شد بترسیدم که از خلق پنهان کنم.» [۲]
آرم و علامت فرقه ذهبیه بر روی سنگ قبر علاءالدوله سمنانی
اصرار عجیب علاءالدوله سمنانی بر وفات حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه را می توان در چارچوب تفکرات صوفیانه وی و اعتقاد انحرافی “مهدویت نوعیه” در تصوف، تفسیر نمود. به صورت خلاصه می توان گفت که صوفیان، هر عصری را دارای یک مهدی و امام می دانند و اقطاب خود را در جایگاه امام زمان قرار می دهند. از همین جهت مولوی نیز چنین سروده است:
پس به هر دوری ولیی قائم است
تا قیامت آزمایش دائم است
مهدی و هادی وی است ای راه جو
هم نهان و هم نشسته پیش رو
پس امام حی قائم آن ولی است
خواه از نسل عمر، خواه از علی است [۳]
[۱] سمنانی، علاءالدوله، احمد بن محمد بن احمد، العروه لاهل الخلوه والجلوه، تصحیح نجیب مایل هروی، تهران: مولا، ۱۳۶۲، ص ۳۶۷
[۲] سمنانی، چهل مجلس یا رساله اقبالیه، تحریر امیر اقبال شاه بن سابق سجستانی، با مقدمه، تصحیح و تعلیقات نجیب مایل هروی، تهران: ادیب، ۱۳۶۶، ص ۲۱۷
[۳] مثنوی مولوی، دفتر دوم ، بخش ۲۰ – ملامت کردن مردم شخصی را کی مادرش را کشت به تهمت